Şubat ayı bizim için bir matem ayı olarak tarihe geçti. Sadece bir aile değil, toplum olarak kayıp verdik. Özgecan Aslan’ın başına gelen korkunç olayın detaylarını, duygularımızı, kinimizi, nefretimizi, acılarımızı ortaklaşa paylaştık ve paylaşmaya da devam ediyoruz. Cinayetin detaylarını, en ince ayrıntısına kadar hepimiz yakından takip ettik. Özgecan Aslan’ın ailesinin duruşu, babasının bir bilge gibi canı yanmasına rağmen sevgiyi, sevmeyi öğütlemesi ve tüm dikkatleri “her şeye rağmen sevebilmenin” üzerine çekmesi asla unutamayacağım duruşlardan birisidir. Ne çok şey öğretti Özgecan, babasının dediği gibi “dünyanın en iyi psikoloğu” olarak. Dünyalarımızın içine tuttu fenerini; o duru ve berrak özüyle baktığı fotoğrafla. Özgecan’ı, yaşananları, ailesini, bakışıyla işaret ettiği şeyleri unutmak mümkün değil…Türkiye’de tacize uğrayan kadınların sayısının hayli fazla olduğunu, hem istatistiklerden, hem de paylaşılan yorumlardan çok iyi anladığımızı düşünüyorum. Kadınların yanında daha önce görmediğimiz kadar çok erkeğin durduğunu görmek de güzeldi. Fakat bu dayanışma ne kadar sürecek? Toplumda kadın algısı değişecek mi? İnsanı eleştirmeden, kalıplaştırmadan ayrı bir kişilik olarak görecek ve her şeye rağmen sevebilecek miyiz? İç sesimin soruları bunlar… Eminim binlerce, milyonlarca kadın da hem bu dayanışmaya çok seviniyor hem de içindeki şüpheden de kendini alamıyor. Merhamet ve sevgi, insanın en önemli gönül kılavuzu… Bu iki duygu olduğunda, bir baba ne kadar acı çekerse çeksin, kızı ne kadar feci bir halde öldürülmüş de olsa “sevelim” diyorsa, “sevebilmeyi öğrenelim” derim. Sevebilmek için her yolu deneyelim derim. Çok kinli, öfkeli, sinirli bir halden sonra Mehmet Aslan’ın sözünden sonra daha çok düşündüm; bir insan kötü olabilmek için nasıl bir yoldan geçiyor? Kalbinin gözlerini kapatıp, içindeki şiddetin, caniliğin sesini yükseltmesi için nasıl geliştiriyor kinini, nefretini? Ve merhametsiz ve sevgisiz insan olmanın temeli ne zaman atılıyor? Bu da bir fıtrat meselesi mi yoksa iyileştirilebilecek bir hastalık mı?
Daha önce de anlatmıştım sizlere; bir kadın programında editörlük yaptığım dönemde taciz konusunu işlediğimizde kanım dondu ilk olarak. Çünkü ismini vermeyen izleyici sayısı oldukça yüksekti. Ve programı arayanlar sadece kadınlar değildi. Erkekler de tecavüze uğradıklarını, taciz gördüklerini anlatmışlardı. Ve en kötüsü ise, tecavüzcülerin, tacizcilerin uzakta olmamasıydı. Yani suçlu ailenin içindeydi ve tacizcileri; bir şey olduğunda sığınabileceklerini düşündükleri babalarıydı. Özgecan belki de bütün karanlıkların aydınlanmasına da ışık tutan bir psikolog oldu. Şimdi konuşuyoruz. Aslında hep konuşuyorduk da, şimdi sesimiz duyuluyor çünkü hepimiz bu ateşin diğer evlere de sıçradığının, sıçrayacağının farkına vardık belki de.
Psikolojik Danışman ve Aile Danışmanı Selçuk Duman’a sorduk; Taciz ve tecavüzün neden bu kadar arttığını? Tecavüzcüyü ve tacizciyi besleyen, büyüten nedenler nelerdi? Bir insan neden tecavüz etmek isterdi? Çocuklarımızı tacizcilerden ve tecavüzcülerden nasıl koruyabilirdik? Selçuk Duman, öyle şeyler anlattı ki, dönüp ailenin içine tekrar bakmamız gerektiğini anladım. Biz de bir zamanlar çocuktuk, nasıl büyüdük, ne şiddetle geliştik ve şiddetimizle mi büyütüyoruz çocuğumuzu. Sözlerimiz de dâhil, nasıl yansıyor aynamız bize? Toplumda aile kavramı değişmediği sürece, yani kol kırılıp yen içinde kaldığı sürece sanırım yangını söndürmek mümkün olmayacak. Ancak yine de umut, sevgi ve adalet demeden de kendimi alamıyorum.
Bu hafta Ömer Faruk Sorak’ın yönetmenliğini yaptığı 8 Saniye adlı filmini izledim. Şu dönemde kadın, erkek herkesin izlemesini öneririm. Sadece baba figürünü görmek için bile film izlenmeye değer. Filmden bir replik ile sizi Psikolojik Danışman Selçuk Duman ile yaptığımız röportajla baş başa bırakıyorum.
http://www.martidergisi.com/kol-kirildiginda-yen-icinde-kalmasin-psikolojik-danisman-selcuk-duman-roportaj/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder